Verslag Fins Lapland Noorderlicht vakantie 18-01-15 tot 25-01-2015

Na toch al heel wat uithoeken van de wereld gezien te hebben, vond mijn man het langzaam wel tijd worden om het Noorderlicht eens te gaan aanschouwen.
“Reserveer maar alvast een weekje in je agenda in de winter van 2014/2015”, was de
opmerking die ik in het voorjaar van 2014 vaker te horen kreeg.
In de zomer maar al eens het een en ander gelezen, gegoogeld, brochures opgevraagd etc. Eerst ons proberen te verdiepen in het fenomeen “Noorderlicht” en in welke periode dat nu het best te zien was. Nou, dat bleek dus best wel een hele grote periode te zijn.
Maar toen kwam de vraag: “waar naartoe?”, en dat kon dus op verschillende plekken op de aardbol.
Voigt Travel sprak mij meteen het meeste aan, misschien ook wel door alle leuke blogs die ik op de website gelezen had maar zeker ook door het zeer gevarieerde aanbod reizen.
In veel blogs werd ik getriggerd door de naam Ruben Weytjens, weerman en noorderlichtjager. Overal waar ik de naam las, bleek hoe fanatiek hij was om ook maar iedere glimp van het noorderlicht op te vangen. Precies wat we zochten!
Dus….op zoek naar een reis waar hij reisleider zou zijn. Het werd dus de noorderlichtreis die op 18 jan 2015 zou vertrekken. Eerst 4 dagen in Salla en vervolgens 3 dagen in Luosto.
Reis geboekt en vervolgens in oktober naar de info dag geweest van Voigt Travel in Snowworld Zoetermeer. Ruben zou ook aanwezig zijn tijdens deze info dag.
Met veel interesse alle lezingen gevolgd, een praatje gemaakt met Ruben en met een goed gevoel weer huiswaarts…..we hadden de juiste keuze gemaakt!

17 jan 2015:
De dag voor vertrek, huisje opruimen en de koffers inpakken. Jeetje….we keken elkaar aan….we hadden nog nooit koffers ingepakt voor zo’n koude vakantie. Alle speciaal gekochte kleren (we zijn geen wintersport mensen) lagen al op een stapel. De snowboots namen al een gedeelte van de ruimte in beslag in het koffer maar uiteindelijk hadden we vrij snel ons koffer gepakt.
Op naar Schiphol en daar overnachten.

En eindelijk was het dan 18 januari 2015……ons reisje naar Fins Lapland gaat beginnen!! Na een korte nacht vliegen we stipt om 6.05 uur richting Rovaniemi.
Na een 3 uur durende vlucht beginnen we aan onze 160km durende transfer naar Salla. Normaal nooit leuk zo’n lange transfer, maar neem maar van mij aan dat dit ritje geen straf is. Meteen op een luie manier kunnen genieten van alle moois dat de natuur van Fins Lapland te bieden heeft. En mijn god, wat een sneeuw!!!!
Ondertussen is reisleider Ruben Weytjens ons op de hoogte aan het brengen van alle ins en outs betreffende onze vakantie. Hij maakt meteen een whats-app groep aan waar de hele week driftig gebruik van gemaakt zal worden.
Na 50 minuten aan een stuk door vertellen, maakt hij zelf de opmerking: “ben ik nu al 50 minuten aan het zeveren…..?” Maar volgens mij luistert iedereen wel graag naar wat hij allemaal te vertellen heeft. Zeker als het onderwerp Noorderlicht wordt aangesneden…..want zou het vanavond al gaan gebeuren……?
We krijgen uitleg over allerlei factoren waarvan het spotten van het noorderlicht wel niet afhankelijk is: bz-waarde, density factor (deeltjesdichtheid), magnetometer, zonnewind, het “deurtje” moet openstaan, een of ander coronaal gat en als alle waardes meezitten en het is ook nog helder weer dan heb je dus geluk!
Ruben zegt dat er een redelijke kans op noorderlicht is vanavond en ondertussen zie ik dat het aardig begint op te klaren en vanuit de bus maak ik deze foto:

Zouden we dan werkelijk op onze eerst avond in Lapland het noorderlicht te zien krijgen? Later die dag worden 2 grafieken in de groeps-app geplaatst door Ruben waardoor we zelf het een en ander in de gaten kunnen houden qua noorderlicht kansen. Gedurende de week ontpoppen zich een aantal reizigers spontaan tot noorderlichtjagers!

Na enige tijd arriveren we in Salla, bij de vakantiehuisjes Sallatunturin Tuvat.
Iedereen gaat zich eerst installeren in zijn huisje om daarna het thermopak, de thermolaarzen en thermowanten te gaan halen.
Ik herken daar meteen Bart Braafhart ( een Nederlander die al 15 jaar in Lapland woont) en waar ik al veel op internet over gelezen had. Hij organiseert oa dagtochten naar Nationaal Park Oulanka en regel meteen dat wij graag op onze vrije woensdag met hem mee willen naar Oulanka.
Er wordt door Ruben nog uitgelegd waar we bij eventueel noorderlicht ons gaan verzamelen, op het veld achter de huisjes en er zal dan een kampvuur aangelegd worden. En er is nog een goede plek om het noorderlicht te spotten en dat is bij een meertje. Maar dat is zo’n 20 minuten lopen.

Om 17 uur wordt er gezamenlijk gegeten in restaurant Kiela en het buffet/eten is goed verzorgd en smaakt heerlijk!
Daarna eerst terug naar het huisje en ons voorzien van vele lagen kleding want we gaan vanavond een aantal uurtjes buiten doorbrengen. Tsjonge jonge, wat een gedoe….al die kleding aantrekken en als je uiteindelijk die thermo overal aan hebt, breekt je de zweet aan alle kanten uit. Gauw naar buiten dus, want daar zijn we op gekleed (het is trouwens niet zo koud op onze eerste dag: -3gr bij aankomst en zo’n -15gr ’s avonds).
We lopen naar het veldje en Ruben heeft het vuurtje al aangemaakt onder de halfopen “tipi”. De waardes zijn allemaal wel gunstig maar het is inmiddels weer helemaal bewolkt, dus tijd om met sommige mensen wat te kletsen, Ruben het hemd van het lijf te vragen en ons ook te warmen aan het vuur. Sommigen houden het na een tijdje voor gezien en lopen terug naar hun huisje.
Om 22.15 uur ziet alles er weer gunstig uit, het ziet er naar uit dat de bewolking nog gaat breken en er wordt besloten om naar het meertje te lopen.
En jaaaaaaaaaaah, er is een heel klein beetje noorderlicht te zien tussen de bewolking door. Het is nog zwak maar nu weten we waar we op moeten letten. Met grote pas richting meertje en in grote snelheid worden statieven geplaatst en kunnen we gaan oefenen met het maken van foto’s want dat is toch ook nog een hele kunst voordat alle instellingen op het toestel goed zijn ingesteld.
Op zich is er veel noorderlicht activiteit maar er is ook heel veel bewolking. Maar uiteindelijk lukt het om een paar foto’s te maken van een klein beetje noorderlicht maar we voelen ons de koning te rijk dat we HET gezien hebben!!!! YES YES YES!!!!
Om 00.30 uur wordt besloten om ons warme bed te gaan opzoeken en met een lekker gevoel duiken we onder de wol.

Maandag 19 januari 2015:

Na een heerlijk ontbijt staan we om 10.00 uur allemaal klaar om te beginnen aan onze sneeuwscootertocht….bij -21gr.
Eerst uitleg over het gebruik en de “stop and go” tekens en ondertussen staan we te popelen om van start te gaan.
We rijden in een slinger van sneeuwscooters de prachtige natuur in en langzamerhand klimmen we naar boven. Daar eenmaal aangekomen val ik bijna van verbazing van de scooter af…….wat een natuurgeweld!!! Ik roep alleen maar oooh’s en aaaah’s en nu snap ik waarom Ruben het winterwonderland noemt. Dit heb ik nog nooit eerder gezien en dat geldt ook voor de rest van de groep. Daarbij komt nog dat we een strak blauwe hemel hebben en alles nog mooier tot zijn recht komt!
Ik wil zo graag stoppen om foto’s van dit alles te maken en gelukkig volgt er op een gegeven moment een korte stop om te genieten van dit alles en heel veel foto’s te maken:

Er wordt volop gefilmd en gefotografeerd door iedereen en we raken niet uitgekeken. Echt genieten!!!!
We gaan weer verder met onze tocht en iets later hebben we een korte koffiestop. Tijd om even op te warmen, foto’s op facebook te plaatsen , maar vooral kletsen over “hoe gaaf” een sneeuwscootersafari wel niet is!
We vervolgen onze tocht en vinden het zó jammer als het einde van de tocht in zicht is……dit was echt genieten!

De middag hebben we vrij te besteden en wij besluiten om eens richting skipiste te lopen en daar een hapje te eten. Bij prachtig weer hebben we daar lekker gezeten en genoten van het uitzicht.

Na het diner worden we naar het vertrekpunt van de rendierentocht gebracht. Ruben heeft inmiddels in de groepsapp de mededeling geplaatst dat de bz-waarde gezakt is naar -5, het is redelijk helder en het zou natuurlijk leuk zijn als we tijdens de tocht ook nog van het noorderlicht kunnen genieten. Maar de grootste noorderlichtactiviteit zal rond 23.00-23.30 uur verwacht worden.
Voor iedereen is er 1 slee, er ligt een rendiervacht in de slee en je kunt nog een fleecedeken over je heen leggen. En daar maakt iedereen gebruik van want het kwik zakt richting -26gr.
Eerst weer uitleg over de do’s en don’ts tijdens de tocht maar dit wordt een lekker relaxed tochtje, je hoeft niets te doen en vooral genieten van alles wat aan je voorbijkomt.
En daar gaan we dan, zo’n 25 sleeën achter elkaar door het besneeuwde landschap. Het enige dat je hoort zijn de stappen van het rendier en het glijden van de slee door de sneeuw.
De eerste stop is bij een rendierenfarm en we komen allemaal in de gelegenheid om ze te voeren. Aaien wordt ons verteld, daar zijn ze niet zo dol op.
Halverwege is er een stop om ons te warmen aan een kampvuur, iets warms te drinken……en ja…….er is noorderlicht:
Dus eerst allemaal rennen om dat noorderlicht te zien en te fotograferen maar al snel wil ook iedereen zich warmen aan het kampvuur en genieten van warme chocomel of warm bessensap, allemaal verzorgd door de 3 Finse gidsen die ons vergezellen. We komen tot de conclusie dat die Finnen wel leuke humor hebben, menige grap wordt verteld bij het kampvuur. We krijgen zelfs allemaal een “Reindeer driving license”, haha.

Als we weer enigszins opgewarmd zijn, zetten we onze tocht voort en glijden nog even door het mooie landschap.
Na terugkomst duiken een aantal groepsleden de gezellige bar in die naast restaurant Kiela ligt.
Een aantal lagen kleding worden her en der neergelegd en onder het genot van een drankje wordt er afgewacht of we weer noorderlicht kunnen gaan spotten. De mobiels liggen op de tafel klaar en bijna iedereen heeft de belangrijke grafieken standby.

Om 22.45 uur gaat bijna iedereen olv Ruben richting het meertje. En we worden weerbeloond met noorderlicht. We hebben weliswaar weer last van een strook bewolking , maar het noorderlicht is al beter te zien als gisteravond. We mogen niet klagen, we hebben al 2 avonden het noorderlicht gezien.
Na een uurtje gaat het eerste gedeelte van de groep terug naar hun warme huisjes en de rest blijft zolang mogelijk genieten van alles wat er aan de hemel te zien is.
Gert haalt een fles Berenburg tevoorschijn en de meesten hopen zo inwendig warm te
worden. We staan nog tot 00.30 uur buiten en houden het dan ook voor gezien.

Dinsdag 20 januari 2015:

Om 10.15 uur vertrekken we voor onze sneeuwschoenwandeling en het ijsvissen.
Bang dat ik het koud zal krijgen, trek ik toch mijn thermo overall aan…….(terwijl Ruben gezegd had dat het eigenlijk niet nodig is….je bent de hele tijd in beweging).
Op het vertrekpunt moeten de sneeuwschoenen ondergebonden worden, we krijgen stokken en kunnen buiten even oefenen hoe dat loopt. Uiteraard volgt er een korte uitleg en de gids (ook weer met evenveel humor) loopt voorop om aan de tocht te beginnen.
Er wordt regelmatig gestopt om het een en ander te vertellen en langzaam beginnen we omhoog te klimmen. Ik krijg al spijt van mijn thermo overall, wat heb ik het warm! Maar de tocht is hartstikke mooi en hoe hoger we komen, des te mooier wordt de omgeving weer. Alweer genieten…..het houdt niet op:

Gelukkig is er af en toe tijd om foto’s te kunnen maken:

We beginnen aan de afdaling en eindigen op het bevroren meer waar we aan het ijsvissen kunnen beginnen. Er wordt voorgedaan hoe we een gat in het ijs moeten boren en daarna kan iedereen zijn geluk gaan beproeven……..helaas, er wordt geen één visje gevangen.
Geen probleem, we zetten onze sneeuwschoenwandeling voort en gaan uitrusten en genieten van een heerlijke lunch in een hut.
Daar brandt al lekker een vuurtje en de rendierburgers staan al klaar om gegrild te worden:

Na al die inspanningen van de tocht gaan die burgers er makkelijk in. Daarna kunnen we zelfs nog een worstje grillen boven het vuur:

Alweer een leuke activiteit ten einde en de rest van de middag gebruiken we om foto’s te bekijken en eindelijk de sauna op te warmen in ons huisje. Heerlijk!!
Tijdens het avondeten brengt Ruben ons nog even op de hoogte van de stand van zaken qua noorderlicht. Grafieken zien er niet gunstig voor ons uit en het is zinloos om in de kou buiten te gaan staan.
Dus…..na het eten niet naar onze huisjes, niet naar het veldje of naar het meertje….maar naar de kroeg!
Het wordt zeer gezellig, we beginnen elkaar beter te kennen en we zorgen voor een goede omzet die avond. Ruben rent ieder half uur naar buiten om toch eens naar die bewolking te kijken maar komt iedere keer met de conclusie dat we vooral lekker binnen moeten blijven. Daar luisteren we braaf naar.

Woensdag 21 januari 2015:

Een vrije dag voor de groep maar wij hadden zondag al de dagtrip naar Nationaal Park Oulanka geregeld. Dine-Marie en Martien hebben zich ook opgegeven voor deze trip en samen met gids Bart Braafhart vertrekken we al om 8.30 uur. Hij vertrekt bewust zo vroeg vanwege het mooie licht wat we onderweg nog te zien krijgen. Hij heeft veel te vertellen onderweg en wij hebben veel vragen en komen zo steeds meer te weten over het leven in Lapland.
Tijdens de eerste stop staan we te genieten van het aparte licht wat over het land schijnt:

We vervolgen onze tocht om daarna te stoppen bij base-camp in park Oulanka. Van daaruit gaan we het eerste stukje lopen (1 km ). Bart heeft spikes (voor onder onze schoenen) en stokken bij zich.
We lopen door een prachtig stukje natuur en bij terugkomst staat er een heerlijke lunch op ons te wachten: goed gevulde elandensoep. Super lekker en voedzaam. Tijdens de lunch komt er een bericht van Ruben dat er goede hoop op noorderlicht is voor vanavond. Mooi! Wij zullen er zeker weer bij zijn.
We rijden naar een andere locatie om daar een iets grotere route te lopen.
Wat zijn we weer onder de indruk van alle mooie natuur om ons heen. Anders als we de laatste dagen gezien hebben, maar zeker zo mooi:

Het lopen gaat ook heerlijk door dit park, niet te veel inspanningen en we komen nauwelijks andere mensen tegen. Af en toe een zonnetje door de bomen wat natuurlijk prachtige plaatjes oplevert.
Rond 15.00 uur weer een bericht van Ruben, bz-waarde is aan het zakken, eten wordt flexibele planning, maw: Noorderlicht op de eerste plaats!!
Wij moeten lachen met z’n allen, op grote afstand voelen we dat iemand nerveus begint te worden, haha.
Maar uiteraard willen wij ook niets van een eventueel spektakel missen. Rond 16 uur beginnen wij met Bart aan onze terugreis en we moeten nog aardig wat kilometers afleggen. We zouden rond 17.00 uur terug zijn in Salla maar dat wordt zeker 18.00 uur. Bart neemt de tijd voor ons en stopt op veel plaatsen om ons foto’s te laten maken.        
Bart houdt natuurlijk zelf ook het noorderlicht in de gaten en tijdens de terugreis zien we op de temperatuurmeter in de auto dat het kwik inmiddels gezakt is naar -30gr. Dat belooft nog wat vanavond….brrr….. Bart vertelt dat de meter niet lager als -30gr aangeeft, dus misschien is het nog wel ietsje kouder.
En opeens zien we allemaal het noorderlicht! Jawel hoor, we worden langzamerhand mazzelkonten. Het is hartstikke helder weer en Bart zet meteen de auto aan de kant. Prachtige plek zonder enige lichtvervuiling, maar……wij hebben ons statief niet bij ons. Daar hadden we natuurlijk helemaal geen rekening mee gehouden. Dan maar met het fototoestel op de auto. Helaas krijgen we geen beste foto’s maar we zien wel dat er behalve groen nu ook rood en paars te zien is.
Aangezien niemand een thermo overall bij zich heeft, staan we sowieso niet lang buiten te kijken en te fotograferen. Tsjonge, wat koel je snel af als je dan stil staat.
Dus weer snel de auto in en richting Salla. Berichten in de groepsapp beginnen een bepaalde nerveusiteit bij iedereen op te roepen….ook bij ons!
Als we aankomen in Salla duiken we meteen het restaurant in en de rest van de groep zit al te eten. Ruben is in geen velden of wegen te bekennen en staat al lang buiten in de aanslag.
In rap tempo nuttigen we onze maaltijd en opeens het bericht:
– “bz -18!!!”
– “feller nu”
– “nuuuuuuuuuuu”
En wat er dan gebeurt in het restaurant, iedereen laat het eten voor wat het is, sprint naar buiten om vooral niets te missen.
Achteraf hoorden we dat het bedienend personeel een beetje vreemd stond te kijken toen we massaal uit het restaurant sprintten, haha.
Hupsakee, naar het veldje, alles installeren, van alle gejaag hadden we het vanzelf warm en dat was maar goed ook bij een temperatuur van -30gr.
En toen begon het schouwspel, WAT EEN FEEST: SPECTACULAIR NOORDERLICHT!!!
Wat waren we allemaal blij, we kwamen ogen tekort en hield maar niet op.
“ooooh links, ooooh nu rechts, ooooh het beweegt, oooooh het komt over ons heen” en zo ging het de hele tijd door.
Om vooral de bewegingen in het noorderlicht te zien, was bijzonder om mee te maken.
We hebben 2 uur buiten gestaan en daarna begon het af te zwakken.
Tijd om even naar binnen te gaan, opwarmen maar zeker even naar de foto’s kijken. Die moesten toch zeker ook spectaculair zijn! En dat waren ze:
We zijn in de zevende hemel met deze foto’s en zitten na te genieten in ons huisje. Totdat we opgeroepen worden om vooral naar de bar te komen. Zo gezegd, zo gedaan en lopen richting bar. Voor de zekerheid mét thermo overall en mét camera en statief. Je weet maar nooit he?
Uiteindelijk weer een gezellige avond in de bar, de harde kern van de groep zorgt wederom voor een goede omzet en we raken niet uitgepraat over datgene wat we gezien hebben vanavond. Onze vakantie kan sowieso niet meer stuk!

Donderdag 22 januari 2015:

De dag dat we naar Luosto gaan.
Na het ontbijt zijn we nog even in ons huisje en mijn man zegt dat het misschien wel leuk is om de noorderlicht foto’s van gisteravond naar de regionale TV zender L1 ( Limburg) te sturen.
Zo gezegd , zo gedaan. Ik upload 4 foto’s en geef er een korte reactie bij. Veel tijd heb ik niet meer want we moeten naar de bus.
We zijn een uur onderweg als ik van iemand uit het dorp het bericht krijg dat mijn naam op de radio genoemd is ivm de noorderlicht foto’s. Ik ben zeer verbaasd dat er zo snel iets mee gedaan is. Ik ben dus ook zeer benieuwd of ze er iets mee gaan doen tijdens het weerbericht op TV.
Ik breng familie en vrienden op de hoogte en vraag of ze het nieuws/weerbericht in de gaten willen houden.
Aangekomen in Luosto genieten we volop van de leuke huisjes die we hebben. Lekker knus en ook weer een eigen sauna.
We maken met de hele groep een wandeling door de omgeving en Ruben laat zien waar we bij eventueel noorderlicht ons kunnen verzamelen. Ook op deze locatie is er een “veldje” en een “meertje” waar je goed naar het noorderlicht kunt kijken.
We gaan lunchen en genieten van een heerlijke zalmsalade en rendierburger. Ondertussen wordt de bz-waarde weer in de gaten gehouden……we zijn natuurlijk hongerig naar noorderlicht geworden.
’s Middags krijg ik een mailtje van weerman Thijs Zeelen van L1 dat onze foto’s diezelfde avond tijdens het weerbericht getoond zullen worden. Hij vermeldt er ook nog bij dat hij
buiten de ingezonden foto’s een foto “geleend” heeft van mijn twitteraccount. Ben benieuwd welke foto hij bedoelt natuurlijk. Wat leuk zeg! Nog voordat we gaan eten, komen de facebook berichten en whatsappjes binnen betreffende het weerbericht op L1. Veel mensen hebben het gezien en laten dat even weten. We zijn natuurlijk zeer nieuwsgierig naar de beelden en de eerste foto komt binnen:

Tijdens het avondeten zakt de bz-waarde naar -5 en er wordt besloten om naar het veldje te gaan. En daar gaan we weer met z’n allen, gelukkig 4 graden warmer als gisteravond: -26gr.
Helaas krijgen we niet zo’n spectaculaire show als gisteravond te zien, maar het is toch weer genieten. Sommigen houden het na een half uur voor gezien maar de echte die-hards willen zo lang mogelijk naar de hemel blijven kijken:

En om de stemming erin te houden, hebben we ondanks de koude temperaturen een heerlijk gekoeld biertje bij ons:

Uiteindelijk zal dit het laatste noorderlicht zijn, wat wij gezien hebben en we lopen met het groepje die-hards richting bar van het hotel om daar vervolgens nog wat drankjes te nuttigen.

Vrijdag 23 januari 2015:

Eindelijk, de excursie waar ik me op verheug heb, staat vanochtend gepland: de huskytocht.
Wederom prachtig helder weer, behoorlijk aan de frisse kant en dik gekleed gaan we pad.
Eerst natuurlijk weer een welkomst praatje op de huskyfarm en uitleg over rijden en  
remmen.
We lopen richting de honden die al allemaal ingespannen zijn en een oorverdovend kabaal veroorzaken met hun geblaf. Ze zijn super enthousiast en hebben zin om hun eerste tocht van die dag te gaan maken.
Als iedereen geïnstalleerd is, gaan we van start. Wow….wat een vaart meteen. We scheuren door de prachtige natuur en af en toe houden we onze adem in…niet vanwege de snelheid maar vanwege de stank. Stank? Jazeker, stank…..want de honden poepen tijdens het rennen en je bent de eerste die het mag opsnuiven. We waren er al voor gewaarschuwd maar het mag de pret niet drukken.
Onderweg is er een korte stop om eventueel met elkaar te wisselen van plaats. Maar je moet de voeten goed op de rem houden, want ze blijven enthousiast om verder te gaan.
Na 50 minuten is de tocht helaas voorbij, ik had nog wel even door kunnen gaan.
Na de tocht kunnen we in een hut bij het vuur ons weer opwarmen en genieten van een lekker warm drankje en een stukje cake.
Daarna volgt er nog een rondleiding over de huskyfarm en uitleg over de husky’s. Wat zijn het toch leuke en lieve honden.

Met een voldoen gevoel keren we terug naar onze huisjes.
Even omkleden en lekker gaan lunchen. We doen lekker rustig aan die middag, maken nog een wandeling en gaan daarna uiteraard weer de foto’s bekijken.
Na het diner duiken we weer de bar in en een gedeelte van de groep bezoekt die avond zelfs de nachtclub in het hotel en het wordt het nog zeer gezellig met karaoke.

Zaterdag 24 januari 2015:

De laatste dag is aangebroken…..een vrije dag volgens het programma.
Ruben heeft een excursie geregeld naar de amethystmijn en bijna de volledige groep gaat mee.
Hij vermeld nog dat we tijdens de rit naar boven weer terecht zullen komen in een winterwonderland en inmiddels weet ik dan waar ik me op verheugen kan: dennen en bomen die zo zwaar besneeuwd zijn dat je er nog geen bruin of groen meer aan kan zien. Er is 1 verschil met de afgelopen dagen, het is zwaar bewolkt en het sneeuwt een beetje. Dus geen blauwe lucht vandaag. Ik vind het niet erg want tijdens de rit naar boven blijkt hoe sprookjesachtig alles er uitziet en af en toe waan je je in een decor voor een fantasy film:

We komen aan bij de amethystmijn en we worden ontvangen met een warm drankje. Eerst bij de warme kachel even uitleg over de amethyst steen en later mogen we zelf met een soort hamertje gaan bikkelen in de grond……op zoek naar amethyst. Als je iets vindt en het past in een dichtgeknepen hand , dan mag je het mee naar huis nemen. Helaas vindt niemand van de groep een grote amethyst, wel allemaal kleine stukjes.
We beginnen aan de afdaling en ik ben me ervan bewust dat ik de laatste keer het “winterwonderland” van Fins Lapland zal zien, dus nog even volop genieten van het uitzicht.
We gaan voor de laatste keer lunchen in Luosto, lopen nog wat rond, bezoeken wat souvenierswinkeltjes en belanden uiteindelijk weer even in de bar van het hotel.
’s Avonds het laatste diner en Ruben houdt zijn praatje door de afgelopen week voor ons samen te vatten.
En we beseffen ons maar al te goed hoeveel geluk dit reisgezelschap gehad heeft:
bijna altijd helder weer, 4 avonden Noorderlicht, leuk gezelschap, veel gelachen en ontzettend genoten van deze TOPWEEK!
Zondag 25 januari 2015:

De vakantie zit erop en na het vroege ontbijt staat de bus klaar om ons richting Rovaniemi te rijden.
In de bus wordt Ruben nog toegesproken door Gert en wordt uit naam van iedereen hartelijk bedankt voor zijn diensten afgelopen week. Door zijn enthousiasme, fanatiek noorderlichtjagen en liefde voor de arctische wereld hebben wij een fantastische vakantie gehad!

Hier zijn nog enkele korte filmpjes om van te genieten:

Genieten tijdens de sneeuwscootertocht:

Blik in national park Oulanka:

Fragment uit het weerbericht van L1 op donderdag 22 januari 2015 met onze foto’s:

Winterwonderland op weg naar de amethystmijn:

We hebben genoten!

Medereizigers: bedankt!
Voigt Travel: bedankt!
En Ruben Weytjens: bedankt!!!!
Cor en Annemie van Dorst
Einighausen